Aşkın mevsimi hüzündür, güzdür
Sarı yapraklara yazılmış şiirdir.
Ne şair ne de sevdiği okuyabilir
Yağmur yağınca dağılır gider mısralar.
Ayakaltı olur düşler
Kaldırımlardaki kuru dallar gibi kırılır
Yürek ağlayamaz,
Bulutlara bağışladım gözyaşlarımı.
Anlat bana,
Kırık bir aynada yazılıydı adın
Anlat bana koyu hüzünlerden nasıl çıktın?
Bir avuç mavi gökyüzü tutsan ellerinde
Aşk kırmızısı rujunu sürsen yine
Adın çiçek, adın bahar
Ah, kalbinde sır yüklü anılar var.
Her şeyi hatırlıyorum.
Her kokuyu… Elimin temas ettiği her yüzeyi. Duyamadığım frekans aralıklarında konuşanların neden bu kadar öfkeli olduklarını şimdi anlıyorum. Bütün güzellikleri barındıran o “fikrin” ne anlama geldiğini, neden suyun yüz santigrat derecede kaynadığını, neden her kar tanesinin farklı olduğunu, niçin rüya gördüğümüzü, neden kalbimin bu kadar kana ihtiyacı olduğunu, hepsini ve daha birçok şeyi gerçekten anlıyorum, idrak edebiliyorum.
