Yok ki bu düzlemde hiçbir kapı,
Bunca hiçliği kabullenecek dört duvar, bir pencere pervazı
Hüznün bilinmez çokluğunu çözecek bir denklem
Etrafımı saran onca yokluğu saracak bir kucak
Nerde bir sevgi yanılsaması görsem
Koşar adım gittiğim bir yol
Ne yana dönsem koskoca boşluk, uçurum kenarı,
Olmadık bir azabın henüz tadılmamış ilahi görkemi
Türkiye’deki yönetici grubun, bir türlü kabullenemediği hususlardan biri düpedüz işçi oldukları gerçeğidir. Evet iyi bir eğitim almış olabilirsiniz (ki artık kendini piyasada kabul ettirebilmek için diplomadan çok daha fazlasına ihtiyaç var), şık ve pahalı giyinebilirsiniz ve ortalamanın üzerinde bir yaşam kaliteniz de olabilir (ki ülkemizdeki yöneticilerin çoğunda artık yok) ancak sermayenin sahibi değilseniz, bu sizin işçi olduğunuz gerçeğini değiştirmez. O nedenle de yönettiğiniz diğer işçilere sermayedar gibi bakıp öyle davranmayın.
Oysa bizim işletmelerimizde ilk kademeden en tepeye kadar yönetim görevi üstlenen insanlarımızın büyük çoğunluğu, yöneticiliği işçilerden farklı bir sınıf gibi görüyor ve çalışanlarına bu farklılıktan yola çıkarak davranıyor.
Bilmiyorsun
Oyuncaksız, masalsız
En çok da ıssız büyüdüm ben
Süslü elbiselerim de olmadı
Şımartılmadım da
O yüzden bir kadın nasıl şımarır bilemem…
Mutluluğu bir çocuğun gülümseyişi sandım hep
Uçurtma kaçtığında neden ağlanır
Onu da bilemem
Düşünce yaralarımı gizledim
Biraz üfledim, sildim geçtim
