Yazamıyorum nicedir
O yorgun düşen kalem benim
Kum tanesi gibi dağılmış cümleleri
Toplayamayan benim.
Kafiyeler denizinden,
Çıkmamış nasibim
Şiirsiz kalan benim.
Ellerimden uçup gitti,
Tutmaya gücüm yetmedi.
Mutluluktan bihaber
Gülmeyi unutan benim.
Okumaya devam et “Adı Çaresizliğim”
Hey!
Bak ağaç. Dalları var sonsuz. Yeşili var doyumsuz.
Bak ağaç. Ağacın yeşilinin altında kefenliler var. Bak taş. Üstünde isimler yazılı. Kefenlilerin isimleri. Ötesi de şehir bak. Bazen de şehrin tam da içi mezarlık. Şimdi şehirler büyük, kefenliler de büyük. Ya da çok mu demeliydim? Mezarlıkların az geldiği şehirlerde ise kavgalar yalanlara biraz ara verince, duygusuz ihtiyarlar daha çok dinlenilir. Buruş buruş fikirliler. İhtiyarlık sadece tende olmaz bilirsin. Bilir misin? Kırışık fikirlidir bazıları. Su içerken, çiş ederken gördüklerini yaşamak sanmaktan gelen ihtiyarlık…
Şimdiki gençler pek bilmezler ama eskiden ciltçilik diye bir meslek vardı. Bu işi yapanlara da mücellit denilirdi. Zamanla ciltçilik de keçecilik, semercilik, saraçlık…vs. gibi kaybolan meslekler arasına girdi. İşte Cellit Efendi de gençliğinde kasabada bir ciltçinin yanında çalışmış. Zamanla ev bark sahibi olup da, ciltçilik ev geçindiremez hale gelince köyüne “Mücellit Mehmet Efendi” olarak geri dönmüş.
