Ah İstanbul,
yine giyindin o kalın, o soğuk elbiseni.. yine buz gibi ortalık.. ısınmaya hasret yüreklere inat yine soğuk, yine buz, yine yalnız..
kardelen misali sevenler, sana inat, daha aşık, daha inançlı oluyorlar..
gerçi aşıkları üşütmez senin kış elbisen.. onlar sevdiğinin bir bakışından alırlar güneşini, ellerine dokunup, sarıp sarmalar, yine de ısınırlar..
Sana ilk şiirim olsa,
Anlarım çicek açarken doğum sancısını
İlk yağmuru düşse şehrimin,
Bilirim erken ölüm kaygısını,
Kayda geçmez eşgalim aşka düşerken,
Dizleri yırtık nasılsa kalbim.
Kelimelerim bozuldu oynarken,
Cümlelerim ulaşmaz sana,
Kalbine değemem.
“Her yanını çiçek açmış erik ağacının, nereden baksan gözlerin kamaşır.
Oysa ben akşam olmuşum,
Yapraklarım dökülüyor usul usul
Adım Sonbahar” (Atilla İlhan)
Gerçek bir sonbahar tadında yaşadığımız ekim ve kasım aylarının ardından tam anlamıyla atkılarla, berelerle soğuklara teslim olduk desem yeridir galiba.. Yaz aylarının sıcak canlılığının kendini sokaklarda rüzgarla düşen sararmış yapraklara bırakması hüzünlü, ama yağan karla birlikte çocukların elleri donana kadar hiçbir şeyi umursamadan oynaması bir o kadar da neşelidir.. Okumaya devam et “Giden Yaz.. Gelen Kış..”
