Adam:
Git…
Belki son kez kapanmadan gözlerim,
Anlarsın bendeki tüm cümlelerin sana yetmeyeceğini.
Bir göz kırpması kadar uzak olsan da yüreğimden,
Kavuşmanın ne kadar imkansızlığa hapsolduğunu,
Yüreğimi söküp yerine seni koysam bile hiçbir yaramın iyileşmeyeceğini…
Boşuna, alınan tüm nefesler…
Nasıl boğulduğumu gözlerinin taa içinde görmedikçe,
Anlayamayacaksın bensizliğin kaçınılmaz son olduğunu.
Kadın:
Bir söz yeterdi oysa bizi anlatmaya.
Sen bencilliğinle yürüdüğün yollarda sonunu hazırlarken,
Bana gitmeyi sunmaktı, belki de sana yakışan…
Adam:
Bana yakışan senin gözlerinin gördüğü son kişi olmaktı.
Ama ben bıraktım sözleri ve seni arkamda…
Çünkü biliyorum:
Canım bile yansa, dokunamam gözyaşının aktığı yollara.
Kadın:
Gözlerime sen sürmüştüm.
Artık değil…
Gitmelerin üşüştüğü düşüncelere seni sığdırmak zaman kaybıydı
Ve ben buna engel olmalıydım.
Oldum…
Adam:
Yaptığın her şey gibi bu da bir anlık heves…
Ne sen bağlı kalırsın bana;
Ne ben engel olurum senin çıkmaya çalıştığın yollara.
Son sözü şimdi söyleyebilirim sana:
Elveda…