Sarıp sarmaladığı ne varsa
Bir bir uçup gidiyor avuçlarından
Pencereden izlediği o muhteşem manzarayı
Çekip alıyor günün en karmaşık zamanları
Huzura aç kalmış bir yetim gibi saldırıyor
O dingin anın sıcak koynuna
Soluksuzca tüketiyor
Ömrün kalan kırıntılarını
Kibriti çaktım omzuma
Gönlümün parçası yangınları besler belki diye
İçimde sütliman bir aşkı büyüttüm
Sanıp derinden o alevi tutuştum
Sanmak mı yanılgıdır aşkın açan o çiçeği
Düş satar gülüşüne
Korkutur, köşe başını bekleyen zaptiyeleri ve adileri
Acısı ağzındadır alev alışı sözlerin
Treni durmaz artık özlemlerin
Hepsini satıp bini bir paraya zaptiyelere
Ardiyelerin gürültülerine bahaneler arayıp
Geri çağırmak mümkün mü o gülüşünü
Ama kırılmıştım bir kere
Işıksız bu gönlüm
Bizim çocukluğumuzda esnaf, güven duyulan kimseydi. Mahallemizin bakkalı, terzisi, ayakkabıcısı, yufkacısı, kırtasiyecisi idi. Annemizi, babamızı tanırdı. Bizi korurdu, kollardı. Yanlışımızı görürse azarlar, hafifçe kulağımızı çekerdi. Bayramda elini öpüp harçlık alırdık. Bizim çocukluğumuzda esnaf, yabancıya yardım ederdi, adres sorana yol gösterirdi. Çevrede olup biteni gözlerdi. Sohbeti çekilirdi.
En önemlisi de kimseye zarar vermeden namusuyla para kazanırdı. Başta da söyledim ya! Güvenilir insandı. Esnafın bu özelliği aslında tarihimizin bize bir mirasıdır. Kökleri 13. yüzyıla dayanan “Ahilik” geleneği, bir taraftan esnafın haklarını ve çıkarlarını korurken; öte yandan esnafın belirli bir disiplin içinde çalışmasını ve tüketicilerin haklarını, çıkarlarını titizlikle koruyan bir sistem kurmuştur.
