Bu yazıyı küçüklüğümdeki hayallerimiz ile hayatıma müthiş bir anlam katan kuzenim Volkan’a armağan ediyorum. Umarım bu armağanı sana nice kez sunabilirim.
İçimde bir yanıklık var neden bilmem? Dört senedir ilk defa bu kadar boş vaktim var. Ama ben bunu nedense doğru düzgün değerlendiremiyorum. Belki yorgunluktandır belki de içimdeki yanıklıktan. Öyle kolay değil ki anlamak; hayır mıdır, şer midir bilmem? Öyle kolay değil!
Ben yine de tatlı yazalım, hayatımızda tatlı olsun diyorum. Mutluyum her zaman ki gibi, insan hayatını iyiliklere adayınca ister istemez daha fazla umut bekliyor yarınlardan…
Sizin içinizden hiç yazmak gelmiyor mu? Durmadan ara vermeden, yazmak… İçinizdekileri boşaltmak ya da en azından bunun için gayret göstermek, rahatlamaya çalışmak. Buna ihtiyacınız var, yoksa günlük yaşam koşuşturmacasında yeterince harap olan sinirlerimiz belirli bir noktadan sonra tehlike sinyalleri vermeye başlıyor. Ben bazen tıkanıyorum, bazense dur durak bilmeden akıtmak istiyorum. Bu da bir çeşit ve oldukça etkili bir terapi. Bunu da bir yerlerde okumuştum; okuyun, okumakla kalmayın gezin, tadın, deneyin. Sizin de yazmanızı, düşünmeden planlamadan, yalnızca yazmanızı istiyorum. Sonra durup yazdıklarınızı okuyun. (Hatta bana gönderin yayınlayalım;)