Düzeni bozuk düzensizliğe ayak uyduramamış münferit morfinman gibi
Mayın tarlasında çorak bir mevsimin koynunda
Baş kaldırıp onca susuzluğa direnir sarı çiçek
Orta yerinden çatlamış toprağa
Ana rahmini yırtarcasına bağırta bağırta
Çıkarır başını göğün yalancı ışığına
Müptezel ve hatta bolca sakıncalı
Tel örgülerin yanı başında
Ve ayak seslerinden titreyerek usulca
Ölümsüz bellediği tanrının korkusuyla
Ayarı bozuk saatin kadranında
Benzeri olmayan inatla…
Bir kez daha uzanabilmek için zamanın sonsuzluğuna
Usulca boyun eğer fermanına
İflah olmaz morfinmanın avuçlarında…