Dedemin öldüğü gün kaybolduk
Sahipsiz çocuklardık
Kaçıp sığındık bir omza
Baktık çukurdu, bataktı
Çıkıp dipsiz kuyulardan gizlice soluk aldık
Soğuk odalardan ses olup uzandık umuda
Tutup bir nefes arası birbirimize tutunduk
Kaybolmuş bir ömrün ardı sıra
Nefes nefese can bulduk
Bir küçük esintiye kapılıp
Aldanıp başımızı yasladık
Sevgiye aç ötelenmiş kimsesiz dünlerde
Bir de durup ufacık bedenle
Koca yüreklerimizi yere serdik
Sahipsiz çocuklardık
Köşe başlarında boyun büküp
Şımarık çocukların oyuncağı olduk
Şimdi sorgulama bayım beni
Senin yüreğin dar sokaklar gibi
Kuytu, karanlık
Benim yolum karmaşık, engebeli
Soğuk, ıssız, korunmasız
Beni karanlık yolda görsen de
Işık tutar, yol olur, iz olur
Tutar elini yürürüm
Sahipsiz çocuğum, bayım
Üşüme diye üstüne ceketimi örterim
Yolum karanlık görünse de sana
İnan senden daha aydınlığım bayım
Biz üç kişiydik lanetlenmiş
Yaşama tutunup bir ara gülümsedik.