Bilmiyorsun
Oyuncaksız, masalsız
En çok da ıssız büyüdüm ben
Süslü elbiselerim de olmadı
Şımartılmadım da
O yüzden bir kadın nasıl şımarır bilemem…
Mutluluğu bir çocuğun gülümseyişi sandım hep
Uçurtma kaçtığında neden ağlanır
Onu da bilemem
Düşünce yaralarımı gizledim
Biraz üfledim, sildim geçtim
Nazlanmak, yaramazlık acizliktir diye öğrendim
Mutlu masallar nasıl başlar
Nerede biter, kim güler
Kim ağlar anlayamadım hiç
Ve inandım herkese safça
Bir gülüşün ardına düştüm
Düştükçe yara aldım
Yine de güvendim inatla
İnanmasam tutunamaz
Korkularımı yenemezdim
Yenildikçe eksildim, yoruldum sonra
Gizlendim belirsiz kimliğime
Hiç büyüyemedim.
O yüzdendir ki;
Bilmem ne oyuncakla
Ne de insanla oynamayı
Bilemem, anlıyor musun…!