Ne çok şey var eksilen içimde eksildikçe yitirdiğim
Yitirdikçe içinde kaybolduğum
Kaybolup kaybolup yeniden karşılaştığım o eski yüzümde
Her çizgisinde bin defa tükenip bin kere yeniden dirildiğim
Sanki hiç tanımazmış gibi hayretle izleyip
Sonra yine o aşina hüznün içinde boğulduğum
Unutup unutup her seferinde ilk kez görürcesine baktığım ben
Ah ben hırpalaya hırpalaya parçalara böldüğüm
Her parçasında yılmadan yeniden doğduğum ben
Uslanmaz söz dinlemez yarım yamalak
En diplerde nefes alıp da su yüzünde nefessiz kalan
Akıl almaz akıllanmaz her defasında
Yaşama teğet geçip yinede kafa tutan ben
Bir yanı ağır aksak sus pus olmuş kendinden vazgeçmiş
Bir yanı hala o haylaz çocuk ben
Uslanma hep çocuk kal sen…