hoplaya zıplaya yürümeyi, gülmeyi, olur olmaz yerde kahkahalar atmayı, canım sıkıldığında avaz avaz bağırmayı, kıskançlık yapmayı, bazen hiç olmadığım biri gibi davranmayı, dedikodu yapmayı, ortaya çıkıncada bana ne demeyi, her şeyi yüzüme gözüme bulaştırmayı, yanlış yapmayı, heyecanlarımı, hatalarımı seviyorum. Normal olmamayı seviyorum. İyi ki varım, iyi ki çatlak bir kadınım, iyi ki yerinde duramaz bir huysuzum, iyi ki ben benim kendimi çok ama çok seviyorum. Ne mutlu ki mükemmel değilim, ne mutlu ki mükemmel olmamanın mükemmelik olduğunu biliyorum. Ben benim benden bir tane daha yok. Seven sevsin sevmeyen kendi bilsin…
“..çok yürekli görünürken bu kadar korkak, böylesine evcilken bir o kadar serseri, uysal ve sessiz salınırken cadı gibi inatçı, çoktan esir alınıp bayrağım çiğnenmişken böyle mağrur ve bağımsız..”