Ters çıktı ana rahminden ama dümdüz bastı dünyaya..
Evet, ben kendimi böyle tanımlıyorum. Son kontrollerini yapmayan doktor yüzünden çok çekmiş zavallı annem, ilk bacaklarım gelmiş. Beklide sımsıkı basmak için yeryüzüne, yürümek için hep ileriye.
Aralık’ın 11’i, soğuk bir pazartesi günü, 1995’te sabahın köründe.. İzmir’de bir Bulgar Göçmeni kız doğdu..
Her zaman asiydim, her zaman yasakları çiğnerdim, çiğniyorum da.. Hiç kimse bendeki hırsı bilemez ama hissedilebilir derecede. Hayır, ego değil bu, kendimi anlatıyorum işte. Belki biraz samimiyetle..
“Çene var bunda, çene!”, demişti ilkokul öğretmenim. Çünkü haksızlıklara karşı geldim her zaman. İçime otururdu, söylemesem tek kelimeliyi.
Yazmaya, okumaya her zaman ilgim oldu. Küçüklüğümden beri, daha okula başlamamışken, hatırlıyorum da ağabeyimin kitaplarındaki harfleri yazmaya çalışırdım, taklit ederek..
Kitap çıkarmak için yazıyorum şu sıralar.
Ve televizyondan nefret ediyorum. İnsanları asosyalliğe ittiği için..
Spora bir düşkünlüğüm olmasa da kurtulamıyorum, sürekli bir aktivitenin içindeyim. Hoş kurtulmak isteyende yok ya..
Film izlemeyi severim mesela, dram favorim.. Her filmin sonunda muhakkak ağlarım. Duygusallıktan mı bilmem ama hoşuma gidiyor işte. Ağlamayan bir insanın kalbi sizce de körelmemiş midir?
Mistik olaylara ilgi duyuyorum. Felsefe ve Psikoloji ilgi alanım.
Biraz sabırsız, açık sözlü, dedikoducuyum. Ama sır da tutarım. Uçarıyken yeri geldiğinde susup oturmasını da bilirim. Kimine göre terbiyeli kimine göre terbiyesizin tekiyim. İnsanına göre muamele yapmayı seviyorum. Daha pek bir şey görmemişken bile, bu yaşımda defalarca düşüp kalktım.
Hiçbir zaman yılmadım. Hem zateeen;
Aşıklar, yılmaz
Yılmaz ki, aşıklar
Ben yılmadım.
Adım Ayşe Yılmaz.
Edebiyata aşığım.