Gerek toplumsal olarak içerisinde bulunduğumuz durum, gerekse mevsim geçişinin yarattığı değişimlerin etkisiyle son günlerde pek çok insanın canının sıkkın olduğunu görüyorum. Ben de kafamın düşüncelerle dolu olup okumaya ve yazmaya zaman ayıramadığım verimsiz bir süreçteyim. O yüzden bu ay sizlere ne zaman içim sıkılsa okuduğum ve sıklıkla çevremdekilerle paylaştığım anonim bir hikayeyi aktarıyorum. Esenlikler dilerim.
***
Tuz
Hintli yaşlı bir usta, çırağının sürekli her şeyden şikayet etmesinden bıkmıştır. Bir gün çırağını tuz almaya gönderir. Hayatındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyler. Çırak, yaşlı adamın söylediğini yapar ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başlar.
“Tadı nasıl?” diye soran yaşlı adama öfkeyle “acı” diye cevap verir. Usta gülümseyerek çırağını kolundan tutar ve dışarıya çıkartır. Sessizce az ilerideki gölün kıyısına götürür ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyler.
Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarından akan suyu koluyla silerken usta sorar: “Tadı nasıl?”
“Ferahlatıcı” diye cevap verir genç çırak.
“Tuzun tadını aldın mı?” diye sorar yaşlı adam, “hayır” diye cevaplar çırağı.
Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturur ve şöyle der:
“Yaşamdaki acılar da bir avuç tuz gibidir, ne azdır, ne de çok; acının miktarı hep aynıdır. Bu acının şiddeti, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Acın olduğunda yapman gereken tek şey acı veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir.
Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış.
***