Sonbahar rüzgarları dışarıda, içerisi ise hiçbir zaman sıcak değil!!! Yüreğim donar adeta bu mevsimde. Rüzgarlar sanki hüznü de beraberinde getirir. Gökyüzü, yaşam, insanlar, etrafımdaki tüm nesneler aniden solar, yavaş yavaş renklerini kaybeder.
Soluk, ruhsuz günler beni beklemektedir. Her yıl böyle olmuştur; kimseye anlatamam, hayata devam ederim. Çevremden bazı konularda destek alırım. Hayatın zorluklarıyla kendimce mücadele ederim, görevlerim vardır onları tamamlarım. Arada yorgun düşerim, dinlenirim. Ama yüreğimdeki, beynimdeki kargaşa hiç bitmez. Çeşitli rollere bürünürüm. Geçmişe dair ve bugünkü yaşadıklarımı bu yaşlarımda daha iyi anlıyor, farkına varıyorum. Ne zaman geri gelmekte ne de kaybettiklerim… Kayıplar epey olmuş, dönmeyeceklerini biliyorum. Bir kısmı bu dünyadan göçüp gitmiş olanlar, diğerleri de yaşamakta olup bana çok uzakta kalanlar. Acılar, hüzünler hep aynı düzeyde kalıyor. Hiçbir azalma olmuyor. Unutmak yok benim için!!! Sadece kendini telkin etme var. İnsan hafızasını kaybetmedikçe de o bellekten en küçük ayrıntı bile silinmiyor. Yağmur ve rüzgarlar neler taşımış, getirmiş bana ancak bu kadarını ifade edebildim. Daha hangi fırtınalar beni bekliyor bilemiyorum. Tek bildiğim doğru: Her ne olursa olsun şükretmektir. “- Şükür, şükür, çok şükür…” (Sonbaharın tüm etkilerine inat.) Ve ruhum ancak böyle dinlenebiliyor, huzur buluyor.
Serenay Öztürk
10.10.2011