Şehirde koca bir yalnızlık
Ve
Yalnızlaşmış bir şehir
Elleri ceplerinde yürüyen bir adam
Her defasında
Karanlık bir gece gibiyim
Eski bir trende.
Ağır ağır ilerliyor vagonlarım.
Penceresinde gölgemi gördüm
Üfledim, buğulandı
Kendimi silmeye yeltendim
Ama elleri ceplerinde bir adam
Sahibini bekleyen bir kul gibiyim
Tanrısına dua etmeyi bekler ellerim.
Dünya kaçıncı istasyonu,
Bu kainatın.
Sıkıldım, buğulu pencerelerden
Rayından çıkardığın kalbimi
Hangi istasyonda bıraktın.
Yetişemiyorum,
Ağır ağır ilerliyor vagonlarım.
Gökyüzünü kim çağırdı
Yersiz, göğü silin!
Bir tren ne kadar sessiz olabilir ki
Elleri ceplerinde bir adam
İstasyonunu kaçırmış bir yolcuyum
Şefinden emir bekleyen
Amir saflığıyla
Hasretim,
Dumanı tüten o ahşap evime.
-Son istasyon-
Fatih Günesen