Söylenecek sözler vardır bazen…
Bilirsin ki hep iki kişiliktir o sözler,
ama hep “tek kişilik” söylenmiş sayarsın ya kendini…
“O” varmış gibisine sözler…
Onun adına söylenmiş sözler…
“Öyle düşünüyordur…” dersin!
Bilirsin ki aslında hep iki kişiliktir söylenecek bütün sözler! Ama…
Gidersin, gidilir bazen…
Tek kişiliktir gidişlerin, ama ya içinden gidişlerin hep “iki kişilik…” değil midir?
Susulur bazen…
İçinde konuşulanlar hep haklı “tek kişiliktir.” Öyle sanırsın!
Öfkeler kızgınlıklar, kırgınlıklar hep tek taraflı kalır ya…
O cümleler de artık açıktır ayıptır, acıtır söylenecek her kelime artık her iki kişilik katildir…
Öncesi, sonrası daha sonrası…
“Biz” derken! “ben”, “sen” olunan sonralar…
Geçer dediğin, zamandan kaçılan sonralar
Bilirsin…
Tanıdıklara anlatılan “şimdiler” vardır ya…
Bilirsin ki!
Tanımadığın o kimselere de anlatılmak istenilen sonralar vardır aslında…
“O” seni bilmeden! İçindekilerini bilsin istersin sadece…
…
Aslında…
Kendinle yüzleştiğin kadardır yüzün…
Kendini haklı gördüğün kadardır suçlu gördüğüne olan eşitliğin…
Aslında!
“Onun”, “bunun”, “şunun” hakkında! “Öyledir”, “şöyledir” dediğin kadardır yargıların…
İşte bu yüzden söylenecek her söz “aslında” iki kişiliktir.