Engin Yazı Denizi
Kader benim bütün öbür dostlarımı, şu kalbimi yaralamak için karşıma çıkarmadı mı?
Evet haklısın. Eğer insanlar sürekli geçmişi düşünmek yerine bugünün tadını çıkarsalardı bu kadar acı çekmezlerdi. Anladım ki anlaşmazlıklar ve gevşeklik bu dünyada belki de hile ve şeytanlıktan daha fazla yanılmaya sebep oluyor…
Ben özlüyorum, özledikçe de yazıyorum. İnsan genelde özleyince yazar. Yani en azından ben öyle yapıyorum. İyi geliyor yazmak. Yalnızlığa iyi geliyor. Biraz da olsun unutturuyor. Olduğun yerden uzaklaşıp olmak istediğin diyarlara ücretsiz yolculuk imkanı tanıyor. Bunun için çok bir şey de gerekmiyor üstelik. Bir kalem, silgi bir de defter yetiyor. Hem yoldaşlık da yapıyor, her sıkıntını dinliyor. Sevincini, mutluluğunu paylaşıyor. Arkadaşın, dostun, sırdaşın oluyor. Konu “yazmak” olunca kağıt derya deniz oluyor.
Akşam olup içime yine hüzün çökünce
Arar dururum seni, hayalini görünce
Çaresiz mecnun olup, yar aşkına düşünce
Yaralı yüreğimi, fazla yorma sevdiğim.
Hasretin acısıyla, salma beni dertlere
Aldanıp güzel söze, kanma sakın ellere
Göz yaşımı sel edip, sürme beni çöllere
Bırakıp gitme sakın, beni vurma sevdiğim.