Kendime gelmek için çıktığım tek kişililik tatilimin henüz ilk günü. Denizin ortasında kıyıdan yaklaşık 30 metre açıkta bir dubanın üzerindeyim. Bir elimde kan kırmızısı Şirince şarabı, diğer elimde buraya gelirken ıslanmaması için büyük uğraş verdiğim sigaram. Fonda dalga sesleri, sahnede yakamozlar. Yaradan aksini de söylese sanırım cennetteyim.
Ne çok şey biriktirmişim kendimle konuşacak. İyidir insanın kendisiyle baş başa kalması. Bazıları delilik dese de kendisiyle konuşması, tartışması, yaptığı salaklıklara gülmesi, henüz hazmedemediği hataları aklına gelince suratını asıp senin yüzünden diye bağırması iyidir. Okumaya devam et “Denizin Ezgisi”
Anaokulundaydım. Çıkış zili çaldı. Bizleri almaya gelecek olan ailelerimizi görmek hevesiyle, kendimizi kaybedercesine çıkış kapısına koşturuyorduk. Aileler ise minik yavrularını kucaklayacak olmanın sevinciyle, bir sürü kırmızı formalının arasından kendi çocuklarını seçebilme çabasındaydılar.
Ben o kadar da güçlü değilim… Neden anlamıyorsunuz? Ben yıkılmaz değilim, her derdin, her ağırlığın altından sandığınız gibi kolayca kalkamıyorum… Canımdan daha can olanlar, o ağırlıklarda ezilmesin diye giriyorum bunca yükün altına, aslında omuz veriyorum ama bir bakıyorum ki üstüme kalmış onca yük… Sandığınız kadar direnç gösteremiyorum aslında hayata. Bunun altından kalkarsın demeyin artık ne olur… İnsanım ama, önce kadınım ben!