Kaybedebileceğimiz başka bir şey kalmazdı sanırım neşemizden sonra.. Bizim “neşemiz” hayata bakış açımız, yaşama amacımız beklentilerimiz aslında.. İnsanın amacı ve beklentileri yoksa eğer, yaşamasının da sanırım bir anlamı kalmıyor.. Hayat bir şekilde devam ediyor da insan gerçek benliğini ortaya koyamadıkça zevk alamıyor hiçbir şeyden.. Bu noktadan sonra artık bazı şeylerin dönüşü olmasa da geride hatırlayıp gülümsediği anıları dışında insanı mutlu eden şeylerin olması bu çıkmazdan kurtulmaya yardımcı oluyor..
Son Kıyıdan
Kaybettiğimiz kelimelere, anlam aramaktı noktayı hakketmiş bir sonu yaşayarak…
“Son sözlerimizi boğarken anlamlarına nefes aldıracak bir bekleyiş belki de”…
Ne kalmaktı anlamlı olan ne de kaldığında susmak kadar yasaktı gidebilmek…
Zamana bırakmaktı… Zamana hep duracakmış hissi vermek niye “can çekişen bedenlerimizse”
Son kelimelerimiz ne yanlıştı ne de doğru…
Sadece bittirmekti “kendince” “bence” en doğrusu…
Hey Gidi Aile Efradı
Ailenizin nasıl olduğu, kimlerden oluştuğu önemlidir… Evde ağzından küfür düşmeyen bir baba, size sürekli hakaret eden bir anne varsa çok önemlidir geldiğiniz aile… Anne ve babanız bir kez bile saçlarınızı okşamamış ve sizi hayatın yükü olarak gördüyse sevmeyi bilmezsiniz… Kimi çocuk annesinin onu hiçbir zaman sevmediği fikrine kapılır… Çocuk mudur bunun suçlusu?
Size yalanı, dolanı, hırsızlığı, hakareti, aşağılamayı, şiddeti öğrettilerse sizin de oluşturacağınız ailede makul gördükleriniz bellidir… Alışmış kudurmuştan beterdir. Rol model mevzusu hayatımızı karartır çoğu zaman… Okumaya devam et “Hey Gidi Aile Efradı”