Az ya da çok hepimiz vücut dilimizi kullanıyoruz. Sözcüklerin tarif edemeyeceği, yetersiz kaldığı yerlerde; aktarmak istediğimizi daha dolu, kişiselleştirilmiş sunmanın araçlarından bu işaret ve hareketlerden yararlanıyoruz. Ben konuşurken el işaretlerini hemen hiç kullanmadığımı, anlattıklarımla sadece mimiklerimin paralel gittiğini farkettim. Tabi karşımdaki kişiyle hiçbir ortak dilimizin olmadığı bir durumda alternatif iletişim kaçamağı olarak el işaretlerine sığınmayacağımı da söyleyemem. :)
Tebessüm
Bir çoğunuz bilirsiniz Abidin Dino’nun Mutluluğun Resmi’ni. Nazım Hikmet der ya “Bana mutluluğun resmini çizebilir misin Abidin?” diye üstat da konuşturur fırçalarını ve o şaheseri yaratır. Biz de bakar bakar imreniriz o resimdeki çatısı akan fakir aileye. İşte öyle yazmak istiyorum ben. Yazılarımda kirli, pasaklı, üstü başı yırtık, eli yüzü çiziklerle dolu bir çocuğun gözlerindeki pırıltıyı bulun istiyorum. O yazıyı yazmak için uğraşıyor cümleleri arşa ulaştırmak istiyorum ve yazdıkça özgürleşiyorum.
Hayal Ormanı Testi
Tam olarak kimden duyduğumu hatırlayamadığım, lise yıllarından bir test kaldı aklımda. Bu testi, yakın arkadaşlar birbirine yapar ve bir nevi kişilik analizinde bulunurlardı. Bilimsel bir gerçekliği olmamakla beraber, eğlenceli ve basit bir psikanaliz yöntemdi. Şimdi, bu testi sizlerle de paylaşmak istiyorum. Haydi, hazırlayın kalemi kağıdı. Okurken hem eğleneceğiniz; hemde biraz kendinizi keşfedeceğiniz bir yolculuğa çıkıyoruz. Unutmadan söyleyeyim; öykünün sonuna kadar cevaplara bakmak yok. Zaten herhangi bir puanlama sistemi olmadığı gibi; şıkların da birbirinden üstünlüğü yok. Test bittikten sonra bakın bakalım, verdiğiniz cevaplar size bilinçaltınızdan ne gibi izler getirmiş. İyi eğlenceler…