Engin Yazı Denizi
Ruhum mahkum sana şimdi,
Yapayalnız kalabalıkta,
Issız bir kente arkadaş,
Sokaklarına sırdaş.
Karma karışığım, üşümüş ellerim
Gündüze geceyi zorla giydiriyor,
Seni bana hatırlatan tek film yok,
Yok artık o sinema yok!
Kaldırımları yok;
Sıradan bir sokağız artık,
Park yasağı yok!
Belki ben çok ışıklı bir otoban olsaydım,
Yok ama tek damla ışık bile yok.
İçimdeki iki insan birbirinin dostudur. Birbirleri ile ne kadar zıt bir ruha sahip olsalar da, hayatları tek bir kader üzerine çizilmiştir. İçimdeki ruhların zıtlığı beni kararsız kılsa da, bende onlarla hayatımı sürdürmekten mutluyum. Tek düze bir hayat nasıl da beni ben yapabilirdi. O zaman tanımlaması ne kadar basit olurdu; hayatı. Hadi gelde Bora’yı tek cümle ile tanımla diye sorsa dili olmayan günlüğüm, ne derdim ki? Bora, “içi içine sığmayan, yeni yeni heyacanları arayan ama delicesine sorumlu bir insandır.” desem doğru bir yanıt olarak kabul ederler miydi acaba?
Uçaaa! Yine bir vurdulu kırdılı film var televizyonda. Hemen değiştireyim kanalı, zira saçmalıktan öteye gitmez. Bundan bir buçuk yıl öncesine kadar dövüşten, kavgadan, hiçbir şey anlamazdım. Sadece ilkokulda bazı çocukça itişmeleri katmazsak hayatımda hiç kavgaya girmedim.
Baskülde ibre yüz beşi gösteriyordu, eh halimi gözünüzde canlandırmanız için boyumun da 1.74 olduğunu da söyleyeyim. Böyle gitmez diyip, biraz koşup biraz ağırlık kaldırarak kilo vermek için gittiğim spor salonunda tanıştığım bu savaş sanatı, artık benim hayatımın vazgeçilmezlerden biri oldu.