Denizde balık kokusunda kum
Mavi sular fırtınadan yorgun
Cam kavanozda gül durgun
Beledim düşlerime gözlerini
Gökte yıldızları sana eledim
Her nefese bir yara ekledim
Okumaya devam et “Ben Ney’dim”
Yürek Döküntüleri ’42
Yüzümü sürsem ekilmemiş toprağa
Elimi uzatsam dokunabilir miyim içindeki tohuma
Saçlarımı uçursam rüzgarda ulaşır mı buluta
Düşer mi kirpiğimdeki buzullaşmış damla
Kağıt Beşik
Yıkılır kentler göğün tanrıçası ölünce
Mitolojik görkemiyle uyanır kaleler
Ve asırlık çınarlar küser geceye
Mistik bir ses çınlar kulaklarımda
Bir çıngıyla tutuşur gövdende yaralar
Zeus’tan cenneti müjdeler bir kahraman
Okumaya devam et “Kağıt Beşik”