Engin Yazı Denizi
Bazı kavramları “moda” haline getirip içini boşaltıp fayda sağlayacağımız özünden uzaklaştırmakta ve onlara abartılı anlamlar yüklemekte üstümüze yok.
Bu genellikle olaylara, durumlara ve insanlara bir bütün olarak bakamayan, hayatı tek boyutlu ve reçete çözümlerle sınırlı gören bir anlayışın ürünüdür. Hem iş, hem de özel yaşamda moda ve mucize kavramlarla düşünen, başka insanları da öyle düşünmeye zorlayan ve elbette sonuçta çuvallayan bir anlayıştan söz ediyoruz.
Penceremde yıldız yağmurları
Uçuşurken bulutların arasında
Gözlerimi kapatıp bekliyorum.
Bekliyorum ilham perilerini
Sanki bir yerlerde tutsak kalmışlar gibi
Gelmiyorlar kaç vakittir
Derinlerde duyuyorum seslerini
Nerede arasam da bulsam
Kalbim olsa pusula
Okumaya devam et “İlham Perilerim Nerede”
Kapısı kapandı işte evdeki her odanın. Herkes odasına çekildi sabaha kadar aralıksız uyumak için. Bir ben kaldım kulaklarımdan beynime doğru işleyen uğultularla. Ne vardı kendimi yalnızlığa bu kadar alıştıracak?
Sonbaharın önce soldurup daha sonra da rüzgarıyla düşürüp savurduğu küçük, savunmasız bir yaprak gibi hissediyorum kendimi. Yaşamımda bana yazılan tek şey düşüp düşüp kalkmak sanki. Düşmekten yoruluyorum ama kalkmaktan da vazgeçemiyorum.