Engin Yazı Denizi
İnsanların kendilerinden kaçışlarıdır hep bir başkasına olan kaçışları…
Hep bir başkasınadır suskun kalışları.
Bazen kendinden çok bir başkasınadır kırgın oluşları…
Ne bahanelerdir ne de bilindik yüzlerdir konuşamadıkları, sadece geçmişleridir suskun kalışları.
Unuttum derken, unutulmuş saydıklarıdır hala umursadıkları.
Korkularındandır cevapsız kalışları hatta çaresiz kaçışları.
Yalanlarımız var, henüz söylemedik.
Sesimiz bir dağa çarpıp geri gelmedi.
Yitireceklerimiz hala ellerimizdedir,
Lakin yuvasından uçtu bir kuş, bilmez ki;
Mevsimi değil henüz gitmelerin.
Bir kahkaha yarım kaldı mı,
En hüzünlü şarkısı budur insanın,
Anlar ki dönmeyecek giden.
Susar yine de arasında bildiği bütün mısraların
Okumaya devam et “Jamais vu IX”
Yine Ankara’nın müthiş soğuğunda uyandım bu sabah (sevdiklerim aklıma düştü, içimi ısıttı bir anlık durum). Yataktan kalkarken hissettim o esintiyi. Yorganımı çektim boyumca. Her ne kadar beş dakika sonrasında kalkmam gerektiğini bilsem de gözlerimi biraz daha kapatmak huzur verdi bana…
Perdemi açtım. Baktım ki yağmur bulutları… Yine onlar ah dedim içimden, giyecektik yine paltoları, çekecektik botları…
Yüzümü yıkadım. O soğukluk birden uyandırdı beni.