Bir şeyler yazmazsam deliricek gibi oldum yine…
Ya şurada işten çıkmış, güzel bir yürüyüş yapmış, evime gelmiş dinleniyorum. Hafta sonu sınav var, oturup ders çalışayım dedim. Kafamda dönüp duran o kadar tilki rahat durmuyor tabi… Ben kendi halinde bir insanım yahu, ne isterler benden anlamam. Kötülük yapmam, yapmayı da sevmem, günahtan korkarım, inancım kuvvetlidir… Kendimi tanıtmak gibi bir hevesim yok tabi de insanın artık gırtlağından burnuna, ordan tepesine kadar gelince bir şeyler söyleme ihtiyacı duyuyor.
İnsanlar neden bu denli hırçın. Öfkeleri neye/kime? En yakınlarımıza bile sevgimizi göstermekte bu denli ihtiyatlıyken öfkemizi çevreye nasıl da fütürsuzca saçıyoruz. İçimizde ne varsa dışa da o yansırmış; sevgi ve şefkate bu kadar açken, insanlardan anlayış beklerken ne kadar anlayışlı davrandığınızı hiç sorguladınız mı? Her zaman parlamaya öyle hazırız ki…