Zihinde dolaşan onca düşünceye rağmen yazılmak istenilenleri istenildiği şekilde aktarmak oldukça güç. Paylaşımlarla birlikte sorumluluklar da artınca, insanın üzerinde görünmez bir yük oluşup baskı yaratmaya başlıyor. Buna rağmen yazmaya çalışmak, hatta kendini zorlamak değişik bir haz veriyor insana. Yazarken yeniden keşfediyorsunuz kendinizi. Kimseye anlatamadığınız, dile getiremediğiniz düşünceleriniz dışa vuruyor.
Yazdıklarım İnsanlığına Güvenmeyenlere Dokunabilir
Ramazan ayı bitmek üzere. Ramazan ayı, oruç, iftar vs. ile ilgili çevremde, ülkemde ve dünyada tanık olduğum manzaralar hakkında yazmadan edemeyeceğim. Önce kendi çevremden başlayayım. İslam dinine göre oruç tutmanın iki nedeni var. Birincisi nefsine hakim olmak üzere kendini eğitmek. İkincisi, açlık çeken insanları anlayabilmek / onlara yardımcı olmak.
Siz hangi restaurantta iftar yemeği yesek, hangi lüks mekanda orucumuzu açsak, eşimizi dostumuzu iftara davet edip nasıl zengin bir sofra kursak diye telaş içindeyken, gelişmekte olan ülkelerde her gün 800 milyon insan, yatağına aç giriyor.
Okumaya devam et “Yazdıklarım İnsanlığına Güvenmeyenlere Dokunabilir”
Heves İki Kere Patlar!
Kurabiye
Sanılanın aksine, biz kediler her zaman içgüdülerle hareket etmez, her şeyi deneme/yanılma yoluyla öğrenmeyiz. İzleyerek, görerek de öğreniriz. Fakat öğrense de heveslerine yenilen çok olur. Hem de iki defa! Çünkü heves iki kere patlar!
Sokağın fırlama kedisi Kurabiye kuş avına çıkıyor… Saklanıyor, bekliyor, geriliyor, atlıyor. Fakat havada takla atıp, kuşun durduğu yere kafa üstü düşerken çenesini çat diye kapadığında, kuş 5 metre yukarıda kanat çırpıyor. Hatta bir de göz kırpıp, üzerine bombaları bırakıyor.