Hava bulutlu ben bulutlu,
Yaşam güzel ben güzel,
Ama yine anlamsız karanlık,
Bu kez nerde aydınlık…
Varsın olsun bu karanlık,
Eminim gelecek aydınlık,
Beklerken bunalsam da,
Bilirim her karanlığın sonu aydınlık…
Sürüklenen Yaşama Bakarken Sürükleniyorum
Yaşam mı sürükleniyordu ansızın, içten içe…
Bakışlar görür gibiyim; öyle donuk, öyle lanet, öyle soğuk ve çıkarcı.
Sürüklenen yaşam bizi de mi alıp sürüklüyordu yoksa.
Kendimle çelişip duruyorum bir an ve o an insan kendiyle yüzleşiyor işte. Yüzleşiyorum.
Bakıyorum.
Aynada siluetim, karanlık bir beden.
Okumaya devam et “Sürüklenen Yaşama Bakarken Sürükleniyorum”
Kaçak ’19
Gözlerim mi görmüyor
Yoksa senden başka biri yok mu bu dünyada?
Ben mi kayboldum
Yoksa gözlerin mi beni hapseden karanlığa?
Gülüyor muyum ağlıyor muyum sana baktığımda?
Umut mu bu içimde yeşeren
Ya da hüzün alevi mi?
Bilmiyorum seni gördüğüm o andan bu yana..