Başlığın ilk akla gelen özeti, o kişinin yansıyan tarafıdır. Şimdi şöyle bir düşünelim. İnsanların yaşamlarında süregelen davranış biçimleri aslında hep ‘ben’ odaklıdır. ‘Böyle daha iyi olur, ben yaptım, benim fikrim çok daha gerçekçi, sana katılmıyorum, ben de öyle söylemiştim’ gibi konuşmalar insanın ne kadar bencil bir varlık olduğunu gösteriyor. Daha ziyade paylaşımcılıktan çok uzak, kendi fikirlerinin her zaman doğru olduğuna inanan ve hiçbir fikrinden taviz vermeyen bir insan profili olarak karşımıza çıkıyor. İşte bu hal ve hareketler; bizi sadece kendi dünyamıza hapseder ve paylaşımcı olmayan, etrafa kapalı bir insan modeli olarak yalnızlığa mahkum eder. Bu modelden çıkan insan figürü; mutsuz, neşesiz ve hayattan hiç zevk almayan, adeta dünyaya geldiğine pişman bir durumdadır.
Çocuklar Hayatın Gerçekleriyle Yüzleşmeye Erken Yaşta Başlamamalı
Bir baba veya bir anne çocuğunu kucağına alıyor ve bilgisayarın başına oturuyor. Belki bir çizgi film izletecek ya da en basitinden bir oyun oynatmaya kalkacak. Şimdi! Buraya kadar her şey normal. Sonra bir fotoğraf. Üzerine duygusal bir yazı yazılmış bir fotoğraf. Fotoğrafta Filistin’de ölen küçük çocuklar, anneler, babalar… Kopan bacaklar, parçalanmış bedenler, kanlı görüntüler…
Okumaya devam et “Çocuklar Hayatın Gerçekleriyle Yüzleşmeye Erken Yaşta Başlamamalı”
Ay
Bölüm 1
Gözlerini açtığı anda, ‘Neredeyim ben?’ diye bir soru sordu kendine ve uzandığı yerden doğruldu. ‘Olamaz. Burası da neresi?’ Koca bir kraterin içinde olduğunu fark etti. Sağına soluna baktı. Kraterin yaklaşık olarak sekiz yüz metre olduğunu anladı. ‘Bunu nasıl hesapladım?’ vücudunu gözlemledi. ‘Neler oluyor böyle? Aman tanrım vücudum, vücudum bir sporcu vücudu gibi. Bu kasları ne zaman yaptım?’ beynindeki düşünceleri durduramıyordu. Tam olarak ayağa kalktığında bir şey fark etti. Nefes almıyordu. Elini burnuna götürdü. Delikleri kapalıydı. Okumaya devam et “Ay”