Şarap olmak istedim
Sana ulaşma ümidiyle ezildim
Yıllandıkça acı acı güzelleşirim sanıyordum
Soğuk mahzenin en kuytusuna itildim
Güldüm.
Acı çekiyordum şişenin içinde
Bir yandan da ciğerlerine varabilirdim
Fark etmen gerekiyordu
Beni sana, seni bana getirecek bir fark
Kuytuları evim belledim
Ne Olur Bunlar Bir Rüya Olsun!
Yaşamak bu dünyada! Öyle bir yaşamak ki bu, ölerek, can çekişerek hep üzülerek yaşamak. Ne gökyüzü ne de yeryüzü koca bir boşlukta, acının feryadına sığınmak gibi bu yaşamak meselesi… Ağır bir yük ağır bir mücadele yarım sevinçler yarım hayaller, yarım mutluluklar içinde acının eşiğinde tek gerçeğin acı olması haliyle üstelik yarım yamalak değil hep varolan bir acının, daha da şiddetlenmesiyle kahredercesine yaşamak!
“Ne olur bu bir rüya olsun…”
Bir Hikaye Kadınından aşk ön sözü…
Bir varmış bin kere yok olmuş gurur, haset, kin, nefret, ne kadar kirletilmiş duygu varsa ardın sıra götürmüş; çamur özünden ayrılmış, berrak su ve toprak kalmış geriye.
Biz ne çok önemsiyoruz kendimizi, aşktan kaçılırmıymış hiç, sonsuza kadar kirli kalabilirmiymiş ruh. Biz; aciz insanoğlu, betonda yürüyen toprak hasretiyle yaşayan, toprağa varmak mücadelesinden kaçan, bir damla yağmurda ıslanmaktan korkan, bizi biz yapanı ret eden ama dünya yıkılsa burnundan kıl aldırmayan; biz kendimizi ne sanıyoruz böyle, korkulurmuymuş aşktan öyle, kapılıvermişiz dünya haline.