İnsanların pişmanlıklarını, zamanı geri almaya duydukları özlem ve ‘keşke’leri en iyi anlatan ve çok telaffuz edilen bir cümledir ‘şimdiki aklımla maziye dönebilsem’ tümcesi.
Bu cümleyi hemen hepimiz kurmuş ve kurmaya da devam ediyoruzdur lakin, geçmişteki, gençlikteki isteklerimiz, hedeflerimiz, hayallerimiz bir olur mu hiç olgunlaşan beden ve duygularımızın bugünkü haliyle?
Vurmasaydın eğer…
Gülüşlerimi asacaktım bahar dallarına
Meltemin ılık esişiyle uçuşturup saçlarımı
Dağlara kokusunu yayacaktım
Gözlerimi denizin en derinlerine çivileyip
Sol yanımı yaslayacaktım güneşin yedi rengine
Ellerim uzanacaktı gelincik tarlalarına
Dudağımın kenarına bir yanık türkü yapıştıracaktım
Dilim henüz yazılmamış şiirler okuyacaktı
Vurmasaydın eğer…
O kadar çok ayrılık yaşıyor ki insan hayatında, sayısı belli değil. Gün geçtikçe alışırım diye avutur kendini ama hiçbir zaman alışamaz. Aslında sadece olumsuz duyguyu erteler ve alışmış gibi yapar. Ayrılık denince aklıma ilk gelen şey, yüreğimin ortasının derin bir acı hissetmesidir. Tarif edilemez…
