Birini, kaybedeceğini bile bile sevmek…
Sevmekten korka korka sevmek… Bilirsin her şeyin bir gün biteceğini… Ona bağlanmaktan korka korka bağlanmışsındır… Hiçbir şeyi sevmediğin kadar sevmek O’nu, acıtır durur canını… Tam bir darbe yedikten sonra girmiştir belki hayatına… Onca olan olumsuzluğa karşı seni mutlu eden tek şey onun varlığıdır hayatında…
Evladını seversin, bilirsin bir gün gidecek… Kendine ait bir hayatı vardır zaten yanıbaşınızdayken bile… Anne babanı seversin, bile bile bir gün seni terkedip gidecekler bu dünyadan… Arkadaşını, dostunu seversin, bugün var yarın yok, pamuk ipliğine bağlı ilişkiler artık… Kedini, köpeğini seversin… Senden önce ölecek…
Aşk, sevgi, özlem, hasret hepsi kalbindeki “O” için hissettiğin duygulardır… Sanki yüreği yüreğinin üstündeymiş gibi… Hiçbir şey engel değildir sevgine… Hatırlarsın her saniye, her an O’nu sevdiğin ilk anı… Bir hayaldir sanki yaşananlar… Zaman mı, O mu yanıltmıştır? Belki hiç sevmemiştir seni sevdiğin ya da sevdiklerin…
O’nsuzluk kalır yüreğinden biri gittiğinde… Kalbin O’nunla doluyken, unutmayı nasıl beklerler? Kırgın da olsa kalbin gidene, gittiği için, yeminlerin tövbe eder… O mudur yoksa O’nsuzluk mudur acıtan canını birini kaybettiğinde? Gelmez mi bir daha, sevmez mi seni, bilmez ne akıl ne yürek… Hayatta değildir belki artık… Uzaktır sana O, anlayamaz… Bağırsan da duymaz ki ne çektiğini… Umurunda değilsindir belki… Oysa ona ulaşması için haykırırsın, ulaşsın diye O’na özlemin… Onsuz yaşayamazsın, onsuz hayata sarılamadığını, her geçen gün dibe vurduğunu hissederek nefes alamazsın… Aşk değildir, sevgi değildir, umuttur tükenen… Yarım kalırsın, eksik kalırsın… Unutmayı da istemezsin, O’nu hayatından çıkarmayı da… Ama yoktur artık… Unutursun tüm bildiklerini ve kaybedersin tüm benliğini…
Kalbine o kadar çok şey sığdırırsın ki… Ama nedense bir tek O sığmaz kalbine bilmez kimse… Ve kaybedilenin uzaklığı… Öyle uzak, öyle yabancıdır ki anılar korkarsın… Söyleyeceklerinin hesabını yapsan sabahlar izin vermez… Olsa olsa O’na yaşa diyebilirsin… Birlikte yaşayalım demeye bile için elvermez… Kaybettiğini bilirsin… Oysa hep, her yerde O vardır… Ve kendin yok olmadıkça da, O sende hiçbir zaman kaybolmaz… O’nu anlamakla, O’nu yaşamakla geçirdiğin gecelerde, sabahladığın gecelerde, O’na uykularında rahatlık veriyorsa hasretin…