Hayatın bitişi ince bir çizgi.. kirpikle göz arası kadar…
kapatıp açana kadar ömrümüz..
İzleyip durduğum manzarada gözüm hep bir yere takılı kalıyor.. bu dünya ile bağlantısını kesmiş ve gerçeğine kavuşmuş insanların dünyasına..
Ölüm..!
çok soğuk bir kelime.. uğradığı her evi ya da her yeri kasıp kavurur..
acı bırakır, gözyaşı bırakır, dinmeyen bir sancı bırakır..
Hiç korkmadım ölmekten bugüne kadar… ama ölümden korktum..
sevdiğim birine dokunacak diye korktum..
evet biliyorum takdir-i ilahi bu ve herkesin yaşayacağı bir gerçek..
ama yaklaştıkça yakınımdakilere daha da korktum..
zordur bir sabah sevdiğin birinin yokluğuyla uyanmak..
zordur aradığın telefona alo diyememesi
zordur bir daha sevdiğin yemeği pişirememesi
ve zordur bir daha anne diyememek..
Bugün sevdiğim dostlarımın annesini kaybettik..
gerçeğine kavuşmuş olması bir gerçek ama gözlerde takılı kalan ve hiç gitmeyecek olan bir gözyaşı insana acı veriyor..
her yerde acının kokusu, sel olmuş gözyaşları.. uzağa takılı kalan gözler ..
anılar, yaşanmışlıklar akıldan geçip gidiyor..
Hem harika börek yapardı bir de dondurmayı severdi..
o anne işte..
hep kızdığımız, bağırdığımız, hiç haklı olmayan..
ama mis gibi kokan ve kucağı şefkatle açık olan..
tüm yorgunlukları alır bir gülümseyişi..
yemek yiyişi bile bir şaheser gibidir..
kimse onun kadar güzel olamaz
ve kimse onun kadar güzel kokamaz..
zordur bir daha anne diyememek..
zordur işte…
Hakkınızı helal edin herkese..
ve herkesi affedin..
çünkü bir sabah ya da bir akşam ya da bir gün
kimin bir daha dönmemek üzere gideceği belli olmuyor..
kırmayın, incitmeyin ve küsmeyin
çünkü hangi görüşmenin son olacağını bilmeden yaşıyoruz..
ve ölüm girdi mi araya hep en son anın pişmanlığı kalıyor insanda..
**Mekanın cennet olsun Rabia teyzem…