Sondu bu biliyorum, her şeyin sonu…
Yıkılacaktı kurduğumuz onca hayal
Ayrılacaktık er ya da geç biliyorum.
Yine binlerce cümle sıralandı dilimde,
hepsi senin için, hepsi sana
Yazdığım satırlar dünden bana bıraktığın hatıra
Manzaram virane, yıkık bir ev
Yüreğimin derinlerinde can çekişiyor hayaller…
Nerden başlasam, ne anlatsam
Yorgun, yıkık, sırtı kambur aşkımı nerelere bıraksam
Ne yana dönsem acıtan sensizliği nasıl unutsam
Kaçsam, gitsem, seni içimden atabilsem…
Yine efkarlardım, gözlerim uzaklarda
Manzaramdaki binlerce evin birindesin
Gülümsüyorum hepsine değerken bakışlarım
Biliyorum, bir gün hissedeceksin.
Bu başka bir acı
Gözlerinin derinine bakan katiline
Seve seve canını vermek
Gülümseyerek ölmek gibi…
Gitmeliydin… Gitmen gerekiyordu
Seviyordun ama. Gittin!
Öyle gerekiyordu. Gittin…
Bir gün, bir yerlerde beni düşüneceğini biliyorum.
Aklına geldiğimde acıyla gülümseyeceğini biliyorum.
Sonra bir gün bir yerde beni unutacağını biliyorum.
Zamanın bir diliminde, ellerinin başka bir elde
Gözlerinin başka bir gözde
Ve kalbinin başka birinde olacağını biliyorum.
Bu sondu biliyorum.
Açılmayacak yeni bir sayfa daha
Benim ellerim değmeyecek başka bir ele biliyorum.
Ve gözlerim değmeyecek başka gözlere.
Bir daha aşkla, çocukça, o heyecanla gülümseyemeyeceğim.
Biliyorum.
Sen gittin ve masal bitti…