Kahramanım dedim; o hep kurtarır prensesi dedim.
Ateş atan canavarı falan dinlemez dedim.
Aşk; beklemektir dedim.
Hatta aşk üzülmektir; acısı bile kıymetlidir dedim (mazoşistçe).
Sana haklı sebepler aradım durdum.
Bana rağmen; bana kafa tuttum.
Tutmak istedim seni.
Belki tutunmak da istedim bencilce.
Belki bakıp susmak istedim…
Sevmek istedim sonra.
Sevilmekten daha fazla.
Sözler var; yutmak var, unutmak var.
Seviyorum seni demek, demek bu kadar kolay.
Sence: bomboş sevmek ya da beklememek!
Hayır. Kendini daha fazla yorma.
Önceleri seni sevmeyi sevdiğimi düşünüyordum.
Çünkü sen yoktun; tek kişilik oynuyordum.
Kocaman bir sendi aramızdaki.
İçimdekinin sen olmadığını;
Senle mutlu olamadığımda anladım.
Acıydın tadı damağımda.
Mutluluk aynasına tutulan ama değişmeyen sen!
En zoru itiraf etmekti bunu bana:
“Ne çok senli
ve ne çok bensizsin.
ne çok senli
ve ne çok sensizim.
korkarım bensiz kalmamdan
sensiz kalmamdan fazla.
bensiz olmaz… senli olsam da.”
Şimdi sadece benim gördüğüm aşk maskeni çıkarıyorum…
İçimdeki:
Hadi vedalaşalım!
Gidiş vakti içimden.
Yüreğimden.
Gözlerimden.
Melike Meral
Eylül 2010