1 numarayı görüyor musun? O bir taş. Biraz sonra yerde kanlar içinde yatan bir kadına isabet edecek. Tıpkı öncekiler gibi.
2 numarayı görüyor musun? O bir silah. Biraz sonra bir insanı hedef alacak. Tıpkı öncekiler gibi.
3 numarayı görüyor musun? O bir fikir. Cahil kalabalığa aşılandığında şiddete dönüşür. Tıpkı öncekiler gibi.
4 numarayı görüyor musun? O bir kafa. Kullanmazsa, sorgulamazsa, düşünmezse, okumazsa barbara dönüşür. Tıpkı öncekiler gibi.
Bir baba veya bir anne çocuğunu kucağına alıyor ve bilgisayarın başına oturuyor. Belki bir çizgi film izletecek ya da en basitinden bir oyun oynatmaya kalkacak. Şimdi! Buraya kadar her şey normal. Sonra bir fotoğraf. Üzerine duygusal bir yazı yazılmış bir fotoğraf. Fotoğrafta Filistin’de ölen küçük çocuklar, anneler, babalar… Kopan bacaklar, parçalanmış bedenler, kanlı görüntüler…
Okumaya devam et “Çocuklar Hayatın Gerçekleriyle Yüzleşmeye Erken Yaşta Başlamamalı”
Bu ay ne yazayım diye o kadar çok düşündüm ki, en sonunda geldiğim nokta klasik bir giriş cümlesi olan ‘Bu ay ne yazayım diye o kadar çok düşündüm ki’ye geldi. Aslına bakarsanız iki haftadır beyaz sayfanın başına oturmayışım, bu beyaz sayfayı hunharca sömürmeme vesile olabilirdi. Lakin ben de her insan gibi, en büyük tutkularından belirli bir süre uzak kalmayı yeğlerim. Paulo Coelho bu duruma ‘Mezarlık Huzuru’ der. Eminim ki diğer yazarların tıpkı Coelho’nun dediği gibi bu durumu özetleyen birkaç cümlesi mevcuttur.
