Gece örtüsünü yine, küçükken oynadığımız oyunları hatırlatırcasına çekti üstümüze…
Yatma vakitlerinde en iyi bildiğimiz oyundu serilen örtünün altına saklanıp, nefes nefese ama gülümseyerek beklemek bulunmayı. Örtü açıldığındaysa heyecanla sevinç karışımı içten kahkahalar atılan en masum oyun.
Yanlış bir sevdanın dallarına takılı gönlüm
Bir deli rüzgâr ki esiyor durmadan başımda
Çeksem kopacak gönlümün ince ipi
Bıraksam uçup gidecek bir yanlışa
Kim bilir kaç şaire ne şiirler çıkarır
Bu hava, bu gökyüzü, bu gün batımı ve bu kuşlar
Benim yaptığımsa izlemek sadece
Ne çıkarabilecek bir şiirim var
Ne de bir umudum yarına dair
Okumaya devam et “Umut”
Yıllardır bitmeyen bir otobüs yolcuğundaymış gibi ömrüm. Yorgun, bitkin ve halsizim. Bir şehir daha geçmeye gücüm kalmamış ama yine de devam ediyorum yolculuğuma. Nereye gideceğimi bilmemenin yorgunluğu kuşatmış bedenimi, ruhumu ve zihnimi. Zihnimse hala bana oyunlar oynama peşinde.
