Bahar çocuğum, nicedir severim bu mevsimi. Hatırladığım kadarıyla mis kokan çiçekler, en çok da papatyalar ilgimi çeker. Hiç çiçek aldın mı diye sormayın bana, işte o derin bir yaradır bende… Acısıyla, tatlısıyla severim bu avare mevsimi. Havanın nasıl olacağı belli olmaz, tıpkı benim gibi. Bir bakmışın gökyüzünde şimşekler çakıyor, ardından da gözlerinizi alamayacağınız güzellikte bir gökkuşağı. Rengarenk büyüler insanı, bir anda kaybolur ışıklar dağılır. Ben neler yaşamışım? Bir bakmışım kimler yok olmuş?
Kategori: Serenay Öztürk
Bilmezler ki
Kar yağıyor sanki içime,
Seni düşünemiyorum bile,
Yüreğim donmuş düşünmeyince,
Sen ne dersen de…
Avare sanıyorlar beni,
Bırak bilsinler öyle,
Biri Kulağına Fısıldıyor
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde… Genç, güzel, saçları kara, kaşları kara, güzeller güzeli bir kız yaşamış… Nerde mi? Dünya’nın en güzel masal şehirlerinden birinde… Yani, İstanbul’da. Hayatın; evi, ailesi ve sevdiklerinden ibaret olduğunu sanırmış. Uzun yıllar da öyle zannetmiş. Çevresi tarafından sevilir, tanınan bir hatunmuş. Küçücüğünle küçük olur, büyüğüne de saygı gösterirmiş. Bu nedenle de ilgi toplarmış. İdealleri hep olmuş. Çoğunu da gerçekleştirmiş. Önce okumak istemiş, okumuş; sonra kendi hayatımı kurayım demiş. Çok denemiş olmamış. Üzülmüş, kanadı kırılmış. Kendi yolunda ilerlemeye karar vermiş o da olmamış. Engeller çıkmış karşına… Yalnız kalmış, derdine çare olan olmamış. O, herkesi dinlemiş fakat içinden geleni tam olarak kimseye haykıramamış. İçine atmış, atmış, atmış, biriktirmiş. Sonunda haykırmış, konuşmuş. Kendine bir yol çizmiş. Yol arkadaşı da gelmiş. Nasıl mı? İşte…