Engin Yazı Denizi
Bilmiyorsun
Oyuncaksız, masalsız
En çok da ıssız büyüdüm ben
Süslü elbiselerim de olmadı
Şımartılmadım da
O yüzden bir kadın nasıl şımarır bilemem…
Mutluluğu bir çocuğun gülümseyişi sandım hep
Uçurtma kaçtığında neden ağlanır
Onu da bilemem
Düşünce yaralarımı gizledim
Biraz üfledim, sildim geçtim
Yasaklı bir kentin dar sokağında büyümüştüm
Burada sevmek ayıp, sevişmekse günahın en kötüsüydü
Elleri değmezdi uzaktan da olsa
Göz ucuyla denk gelmek bir korkunun titrek heyecanını yüklerdi sevdalanmış yüreklere…
Cam kenarlarında, aralanmış perde arkasında gizliydi en derin duygular
Yasaktı bu kentte umut beslemek
Sarıp sarmaladığı ne varsa
Bir bir uçup gidiyor avuçlarından
Pencereden izlediği o muhteşem manzarayı
Çekip alıyor günün en karmaşık zamanları
Huzura aç kalmış bir yetim gibi saldırıyor
O dingin anın sıcak koynuna
Soluksuzca tüketiyor
Ömrün kalan kırıntılarını