Gün yine devirdi yüzünü ay’a
Gece usulca sokuluverdi odama
Uzandım sessizce yatağa
Geldi girdi yine yalnızlığım koynuma
Konuştuk oradan buradan
Aralandı kapı, süzülüverdi bir suret
Kalkıp sarıldım aldım yatağıma
Çoktandır o da uğramaz olmuştu yanıma
Fikrimin en ince zerresine kadar
Tek tek soydum çırılçıplak
Hiç bir iz kalmamacasına
Kanattım yırtarcasına
Yalın soyutlanmış apaçık ortada
Hayli yorgun bir o kadar kirlenmiş meğer aranızda
Sorgusu uzun sürmedi
Pimi çekip patlattım usulünce
Ortalık şimdilerde darmadağın Okumaya devam et “Yürek Döküntüleri ’14”
Vurmasaydın eğer…
Gülüşlerimi asacaktım bahar dallarına
Meltemin ılık esişiyle uçuşturup saçlarımı
Dağlara kokusunu yayacaktım,
Gözlerimi denizin en derinlerine çivileyip
Sol yanımı yaslıyacaktım güneşin yedi rengine
