İçinde kaybolup nefes aldığım şehir
Umudun yitip yitip var olduğu sokaklar
Kuru kalabalıklar
Varlığı anlamsız olanlar
Hepinize gülümsüyorum
Kendini önemli sayanlar
Avucumda saklı çocuk masumluğu
Üstünüze serpsem o çocuk ağlar
Okumaya devam et “Yürek Döküntüleri ’35”
Yaşanmamış duygular çöplüğünde
İllegal bakışların tutsağıydık
İhlal ediyorduk gereksizce sözcükleri
Ve
Hurdalıkta paslanmaya yüz tutmuş ömürleri
Tamamlamaya çabalarken eksiklerimizi
Duvarı çatlak odalarda
Katili oluyorduk benliğimizin
Okumaya devam et “Yürek Döküntüleri ’34”
Zamanın sonsuzluğunu anlamak
Ağırlaştırdı ruhlarımızı
Korkular sindi
Soğuk, kimsesiz odalarımıza
Uçurumda bir intihar teşebbüsü gülümsüyor bak
Okumaya devam et “Yürek Döküntüleri ’33”
