“Vakit kış olmuş Hancı denilen bir zat beni sormuş.”
Silinip gider yüzün köhne şehirlerde
Bir volkan olur çiğneyip yutamam serabını
Adın kitlenir dilimde
Ağzımda hep bir yanık tortusu
Kekeme bir vatan kokusu
Siner yalnızlığıma
Aynı noktada dönmekte yolumuz
Yolumuz
Uzak bir sonbaharda
Bakar
Kanar
Ağlarım
Kirpiklerime sığmaz gidişlerin
Kin, sitem ardından yas bağlarım
Okumaya devam et “Uzak”
“Mübeccel bir kaktüsüm
Unutulduğunda büyüyen!”
Yokluk geçmiş saçlarımdan
Ağlar gibi kıvrılmış tutam tutamım
Orta halim yok
Kederliyim ve yaşlanmış
Unutulmuş aldatılmış biraz aldanılmış
Okumaya devam et “Mübeccel Kaktüs”
Bütün mutsuz tecrübeleri aldım safıma. İhmalkar olmayan bir tutumla ağlıyorum. Sapa yollardan geçerek aylak bir dem vuruyorum. Sonbahar gelmiş, sarı bir kalabalık yerlerde. Oturdum dizlerine. Baktım üstüne arabalar park edilmiş. Kestane ağaçlarını rüzgar savuruyor. Ani bir kızgınlık yaşamış gibi düşüp parçalanıyor. Kestane ağaçları bana tanıdık yâr gibi. Rüzgar saçlarımda. Kaçamak bir ulak gibi. Kıyıda köşede şehrin ıssız bir kimliğinde demleniyorum.
‘Kırık Bir Aşk Hikayesi’ni izler gibi.
