Ah çocukluğum
Seni öyle özlüyorum ki
Sonra durup
Geçmişimi kazıyorum mutlu anlarıma dek
Bir kaç anı yakalıyorum
Hınzır mı hınzır çocukluğum
Meşe zamanı koşturun
Sabahı ayrı, akşamı ayrı toplanırdık
Üç beş kişi dost canlısıydık
Biri çıkıp bilye derdi biri misket
Ben ise meşe derdim
Dertlerimi ben ilk böyle yendim
Yeniyetme cümlelerle ilerledim yolumda
Çatal çatlak sesimde, dalgalandı şiirim
Sessiz mavi yüreğim özgürlüğe uzandı
Aşkı yazmaktı derdim, hüzünle karşılaştım.
Kime dönsem yönümü
Ya sevdiklerim uzaklaşıyor birer ikişer
Ya da severmişçesine uyutuyorlar duygularımı
O an;
Sinsice geceyi işliyorlar yüreğime
Kime yüzümü dönsem
Kaldırımlardan sızar yalnızlığım
Ve birer ikişer hüzün dökülür satırlara
İşte o zaman
Roman olur bir başıma kalışlarım
