Her hikaye biter bir gün.. Bazen acıya acıya, bazen acıta acıta.. Yüreğini söküp gider bir el, konuşamazsın.. Gözünün içine bakar katilin, dur diyemezsin..
Bazı hikayeler kalpsiz bırakır insanı.. Sevdanı alırlar, aşkını, inancını.. Allah’ın yarattığını kendilerininmiş gibi sormadan, sorgulamadan, acımadan söker alırlar.. Aşksız yaşamaya mecbur yaralı bırakırlar..
Kader hep ağlarını örer zaten.. bize kalan ağlara takılmak.. zaten tercih hakkı bizde olmuyor.. takılıp kalıyoruz öylece.. Her an seni görmenin daha doğrusu görmemenin planlarını yaparken.. bir zaman boşluğunda nasıl oluyor da karşıma çıkıyorsun anlamıyorum.. seni bu kadar isteyip de, olmaman gerekliliğine kader diyorum.
Bazen acısa da silmek gerekir geçmişi, yaşanmış güzel günleri, sevdiğinin bakışını, gülüşünü.. acıtsada söküp atmak gerekir.. sana göz yaşlarımın eşliğinde yazdığım son yazım… sana baktıkça tükenmekten yoruldum.. sensiz her günde tökezlerken ben, senin hayatı koşa koşa yaşaman zoruma gidiyor…
Acı çekmeye alışkın yüreğim bu kadar can çekişmedi… son nefesini veremiyor kalbim.. Yağmur yağıyor yine.. ve aklımdan hiç çıkmıyor.. biz hiç yürümedik yağmurun altında..
