Uzun zaman oldu… Küflenmiş, tozlanmış raflardan çıkardım kağıt ve kalemimi. Boş sayfalara sadece baktım önce; düşündüm de kimim var ki başka. Her yazdığımda bir şeyler akıp gitti içimden; sen aktın ama gitmedin, özledim…
Son olduğunu biliyorum. Koşmalarımın, koşuşturmalarımın sonusun sen. Uzun uzun dinleneceğim başımı dayadığım dizlerinde. Gerçekten nefes alacağım, gerçekten seveceğim seni.
Bir şeyler yazmazsam deliricek gibi oldum yine…
Ya şurada işten çıkmış, güzel bir yürüyüş yapmış, evime gelmiş dinleniyorum. Hafta sonu sınav var, oturup ders çalışayım dedim. Kafamda dönüp duran o kadar tilki rahat durmuyor tabi… Ben kendi halinde bir insanım yahu, ne isterler benden anlamam. Kötülük yapmam, yapmayı da sevmem, günahtan korkarım, inancım kuvvetlidir… Kendimi tanıtmak gibi bir hevesim yok tabi de insanın artık gırtlağından burnuna, ordan tepesine kadar gelince bir şeyler söyleme ihtiyacı duyuyor.
Ey sevgili,
Seni nasıl tarif etsem bilemiyorum. Ne tenini bilirim, ne kokunu. Ne sevdiklerini bilirim, ne sevmediklerini. Ne dokunuşunu bilirim, ne sesini.
Ey sevgili,
O kadar aşksın ki bende. Kokun okyanus kokusu, tenin güneş. Sevdiğin bir ben olayım, sevmediğin yokluğum. Dokunuşun cennet, sesin aşk.
Öyle sevmişim ki seni. Her satırım sen, her öznem sen. Öyle aşksın ki sen. Gündüzüm sen, gecem sen.
