Sondu bu biliyorum, her şeyin sonu…
Yıkılacaktı kurduğumuz onca hayal
Ayrılacaktık er ya da geç biliyorum.
Yine binlerce cümle sıralandı dilimde,
hepsi senin için, hepsi sana
Yazdığım satırlar dünden bana bıraktığın hatıra
Manzaram virane, yıkık bir ev
Yüreğimin derinlerinde can çekişiyor hayaller…
Kalp acıyınca, çok acıyınca; insanın tüm uzuvları, tüm organları ihanet ediyor gibi… Sanki nefesin kesiliyor, kanın donuyor, nefes alamıyorsun… Güçlü görünmeye çalıştıkça; beynin alay eder gibi, üzerine çullanıyor. Gözyaşların içine akıyor, aktıkça bedenin eriyor. Durup dururken ellerin buz kesiyor. Kalabalıkta, onca ses yığını içinde, insana hasret kalmış gibi yalnızlaşıyorsun. Birinin ‘Nasılsın’ sorusuna verilecek bir cevabın yok gibi, susuyorsun…
Uzun zaman sonra karşımdasın. Birkaç adım ve insan kalabalığı var aramızda. Bakıyorum sana, yüzünün her santimini inceliyorum. Özlemişim inkâr edemem. Ama yabancı bir şeyler var. Uzun uzun bakıyorum sana, gözümü bile kırpmıyorum. Sahte gülüşmeler, sohbetler… Göz göze geliyoruz bir an. Herkes yok oluyor. Birkaç saniye birkaç saat gibi… Ama yabancı bir şeyler var.
