Yine sen, yine sana diye başladığım bir yazı… ‘umutsuz bir aşka mı düştüm?’ diye kendime sormadan edemiyorum.. umutsuzluğu geçtim de aşka mı düştüm?.. ondan mı canım bu kadar acıdı, ondan mıdır satırlarca seni anlatmak, anlatamamak..
oysa her sabah yüzünü doyasıya seyrederken bin bir hayalin içinde el eleyiz.. etrafımızdaki insanlar yok oluyor ve ben kulağımda çınlayan müzik eşliğinde senin yüzünü, mimiklerini, öksürüşlerini dünyanın en güzel şeyiymiş gibi izliyorum..
Bazen alıp başını gitmek istersin ya bilmediğin diyarlara…
yeniden koşmak istersin, nefes almak, yaşamak…
Bilmediğin diyarlarda, bilmediğin insanlarla,
bilmediğin bir hayata başlamak…
kaçıp gitmek çare gibi gelir de,
önce aklının bavullarını toplarsın.. sonra yüreğinin kırıklarını…
bir yerlere gitmek değil de kendinden gitmesi kötüdür..
içindekileri terketmek
yüreğini öksüz bırakmak
Okumaya devam et “Belki de Aşk Gelmiştir”
Yağmur, ıslak sokaklar, kalabalıkta oradan oraya koşanlar, kaçışanlar, bir şemsiye altında sarılanlar, hızla gelip geçen arabalar…
Gökyüzüne çevirmişim yüzümü, damlalar yüzümde gözyaşlarımla karışıyor, her damla gönlüme değiyor, önce canım yanıyor… Sonra içime huzur doluyor..
Derin bir nefes alıyorum, karşımda sımsıkı sarılmış bir çift.. Aklıma sen geliyorsun.. Soğuk bir akşamda el ele şemsiyesiz ıslandığımız o akşam geliyor, ıslandığımız diğer onlarca akşamlar geliyor..
