Hikayeler yazıyorum senin üstüne
Adınla başlıyorum her cümleye
Nedenleri sorguluyorum bitişlerde
Ve her bitişte yeni bir sen kattım kanayan yaralarımın üzerine
Susmalarımı anlattım ve kayıplarımın tarihini ekledim ıssız bir limandan kalkan son gemiye
Arkama bakmadan kaçtım gecelerin sarar sessizliğine
Sana ait bir eşarbı aldım sadece
Kurumuş yüreğim karanlığında
Gözyaşına muhtaç gözlerim senden uzak yangınlarda
Kayboluşlarsa bulunmaz bir mekanda saklamış kendini usulca.
Bilsen nasıl zor sana ulaşmak ve yok olmak seninle bu dünyada.
Belki daha önce yazılmamış bir kelime bulurum yokluğunda
Alınyazımsın, biliyorum…
Ben seni ömrümce bekledim.
Ruhlarımız yaratıldığında sen ordaydın ve bana gülümsedin, biliyorum.
Seni bekledim, hep bekledim, gelecektin, biliyorum.
Yıllar sonra ruhlarımız hasrete dayanamayıp birbirini çağırdı, biliyorum.
Ve sen, ve ben kavuştuk.
Bedenlerimiz yabancı olsa da birbirine, merhaba diyerek elini uzattığın an ve ben tutunca elini, kavuştuk.
Gözlerin gözlerime değdi, o an yılların hasreti dindi içimizde.
Okumaya devam et “Ruhum”
