Engin Yazı Denizi
İstanbul’un herhangi bir köşesindeyim şimdi…
Bir gözüm mavide, diğeri yeşilde takılı kaldı.
İçimden binlerce satır akıp geçiyor rüzgara karşı.
Geçip giden arabalar, korna sesleri, insan kalabalığı
İçimdeki isyanı tetikliyor…
Olmak istediğim yerde miyim ya da nerdeyim bilemiyorum.
Gözüm gökyüzüne takılı kaldı
Bir bulutta senin yüzün var sanki.
En son bakışın var yüzümde
Kalabalık yalnızlığım…
Ne çok geldin bana
Gitmeyesiye
Soğuk ellerim kaybetmişken kendini
Beyaz örtü üzerinde
Koydun kalbinin üzerine
Isındım gökyüzünde
Eridi tenim gözlerinde
Ne çok gittin birden
Gidişin bir kere olmadı benden
Okumaya devam et “Ne Çok Gittin”
İçim acıyor.
Görüp de dillendiremediğim,
Bilip de söyleyemediğim,
Gizlerim yüzünden.
Ağır geliyor
Sırtımdaki yükler.
Bırakıp kaçmak istiyorum
Her şeyi ve herkesi…
Hiçbir davanın ne tanığı ne de sanığı olmak istiyorum bundan böyle.
Sadece uzaklaşmak…
Kimselerin ulaşamayacağı,
Uçsuz bucaksız enginlerde kaybolup gitmek istiyorum.