İnsan doğasına aykırı her ne varsa ruhumuza kazınmak istenircesine tekrarlanıyordu sözcükler arasında
Ve her cümle, hükmeden birer buyurgan efendi azametiyle, zihnimize kazınıp savruluyordu ortalığa…
Oysa her insan kendi toprağında yeşerip, kendi dilinde anlam katmıyor muydu yaşama…
Ne olur rahat bırakın beni
Mesela anlam yüklemeyin bakışlarıma
Her sözcüğümü eşeleyip
Başka düşüncelerle denkleştirmeyin
Sormayın nasılsın diye mesela
İyiyim yalanı bıktırdı beni ortalıkta
Laf olsun diye de yanımda durmayın
O sevimli maskelerinizi çıkarın artık
Bir hücumdu yalnızlığa
Sisten sıyrılışı hecelerin
Aymaz bedenini puslu geceden kalma deyimler
Değer mi, partizanca söylemlerime sindirilen saygısızlıklar?
Bir türden son ilikleniş yalnızlığa
Vaktin varsa otur bu son masaya
Belki sofradan eksilmiştir ekmeğin kokusu
Belki yağdırılmıştır aşkta fakirlik bir cürüm
Son tütününü sarmıştır işçi sofrasında bir el
Okumaya devam et “Vurgun”
