Tamamlanmamış yaşamların sahipleriyiz
Her birimiz kendi kuytusunda
Küf kokan umutlarla
Uzak ülkenin misafiri
Tamamlanmamış yaşamların sahipleriyiz
Her birimiz kendi kuytusunda
Küf kokan umutlarla
Uzak ülkenin misafiri
Lambasının yanmadığı o sokaktım ben,
Karanlık.
Büyülü şehrin sıradan bir ara sokağı…
Önünden geçerken insanların
-en azından birkaçının- merakla dönüp baktığı
Girip dolaşmak istediği bir sokak.
Yanmayan sokak lambasının olduğu sokaktım ben,
yani karanlıktım.
Bir gün biri gelip yakar sandım ışıkları
Aydınlanır sandım üzerinde ağaçların olduğu kaldırımlar
Sanrıymış gerçekten. Ötesi olmadı hiç.
Okumaya devam et “Sokak Lambası”
Mutluydum uzaktan bakınca,
Ağzımı sıkıca yumduğum zamanlarda.
Saçlarımı ilmek ilmek doladım, olsun dedim varsın olsun.
Kesmeye kıyamadığımdan.
Eskiden daha bir keskindi virajlar.
Kararlar uçsuz bucaksız sıralanırdı. Okumaya devam et “Çizgi”